- Szczegóły
- Kategoria: O NAS
- Odsłon: 1737
Archiwum Historyczne Unii św. Katarzyny ze Sieny Misjonarek Szkoły (ASMS) zawiera około 505 segregatorów dokumentacji dotyczącej:
- założycielki Luigii Tincani (1889 – 1976) (korespondencja, dokumenty prywatne, dokumenty dotyczące działalności nauczycielskiej),
- założenia Unii (dokumenty administracyjne, protokoły zebrań Rady, korespondencje) oraz domów (we Włoszech: w Gubbio, Rzymie, Bolonii, Florencji i Palermo; w Pakistanie i Indiach),
- działalności w USA, Francji, Egipcie, Hiszpanii.
Zawiera także:
- zbiór dokumentów Carla Tincaniego (ojca Luigi, profesora łaciny i greki, pracownika kuratoriów w Cuneo, Bolonii, Modenie i Messinie),
- ok. 40 segregatorów (1870 – 1940) korespondencji i materiałów związanych z jego studiami i publikacjami,
- archiwum jest wzbogacone o bibliotekę zawierającą ok. 2000 pozycji (niektóre z dedykacjami i adnotacjami), które należały do Carla Tincaniego.
Zbiór dokumentów Lodovica Fanfaniego OP, współzałożyciela Misjonarek Szkoły: ok. 20 segregatorów (1912 – 1955) korespondencji, notatek, materiałów do pracy.
Archiwum zawiera ponadto ok. 10 segregatorów kopii dokumentów z licznych archiwów watykańskich, departamentów watykańskich, instytucji religijnych i innych.
Archiwum Historyczne Misjonarek Szkoły zostało uznane przez Nadzór Archiwów w Lazio za archiwum "o szczególnej wartości historycznej” (23 grudnia 2004).
Znajduje się w Domu Generalnym Misjonarek (Rzym, via Appia Antica 226).
- założycielki Luigii Tincani (1889 – 1976) (korespondencja, dokumenty prywatne, dokumenty dotyczące działalności nauczycielskiej),
- założenia Unii (dokumenty administracyjne, protokoły zebrań Rady, korespondencje) oraz domów (we Włoszech: w Gubbio, Rzymie, Bolonii, Florencji i Palermo; w Pakistanie i Indiach),
- działalności w USA, Francji, Egipcie, Hiszpanii.
Zawiera także:
- zbiór dokumentów Carla Tincaniego (ojca Luigi, profesora łaciny i greki, pracownika kuratoriów w Cuneo, Bolonii, Modenie i Messinie),
- ok. 40 segregatorów (1870 – 1940) korespondencji i materiałów związanych z jego studiami i publikacjami,
- archiwum jest wzbogacone o bibliotekę zawierającą ok. 2000 pozycji (niektóre z dedykacjami i adnotacjami), które należały do Carla Tincaniego.
Zbiór dokumentów Lodovica Fanfaniego OP, współzałożyciela Misjonarek Szkoły: ok. 20 segregatorów (1912 – 1955) korespondencji, notatek, materiałów do pracy.
Archiwum zawiera ponadto ok. 10 segregatorów kopii dokumentów z licznych archiwów watykańskich, departamentów watykańskich, instytucji religijnych i innych.
Archiwum Historyczne Misjonarek Szkoły zostało uznane przez Nadzór Archiwów w Lazio za archiwum "o szczególnej wartości historycznej” (23 grudnia 2004).
Znajduje się w Domu Generalnym Misjonarek (Rzym, via Appia Antica 226).
- Szczegóły
- Kategoria: O NAS
- Odsłon: 2134
Luigia Tincani (ur. 25 marca 1889r, Chieti – zm. 31 marca 1976, Rzym) brała udział w powstawaniu świeckich ruchów katolickich na początku XX w. Miała niesamowitą intuicję co do przyszłych zadań społecznych i zawodowych kobiet.
Od młodości jej powołanie apostolskie oznaczało dla niej zaangażowania się w wychowanie w społeczeństwie laickim Włoch początku XX w. Jej duchowość rozwijała się podczas pobytów w Rzymie i Bolonii, na wzór św. Dominika i św. Katarzyny.
Powołanie zakonne, dojrzewające w środowisku dominikańskim w Bolonii i Rzymie, pod okiem o. Ludovico Fanfanim OP, zaczęło się realizować w momencie zakładania zgromadzenia. Powstało ono dla ewangelizacji kultury, z miłością do studium i wychowania, przygotowujących pole do ewangelizacji.
Luigia Tincani była osobą żywiołową i serdeczną, a przy tym zdolną do intensywnej kontemplacji. Dzięki temu stała się uważna na problemy współczesnych jej ludzi, a w szczególności tych, którzy czują się daleko od Kościoła lub też są obojętni wobec religii. Można powiedzieć, że była prawdziwą chrześcijańską humanistką.
Jako nauczycielka była świadoma, że największą potrzebą w społeczeństwie jest wychowanie młodzieży, wychowanie w wartościach humanistycznych i chrześcijańskich. Chciała szukać młodych w miejscu, przez które przechodzą wszyscy, to znaczy w szkole publicznej, by dzielić z nimi ich zainteresowania i pobudzać ich do stawiania pytań.
Pius XI, Jan XXIII, Paweł VI powierzali jej stanowisko członka Komisji Eksperckiej przy Centralnym Biurze do spraw Szkół i Instytutów Katolickich we Włoszech.
Była mocno zaangażowana w działalność na rzecz stowarzyszeń katolickich (Inteligencja Katolicka, Harcerstwo); w latach dwudziestych współpracowała z ks. Montinim, późniejszym Pawłem VI, w FUCI (Federazione Universitaria Cattolica Italiana – Katolicka Federacja Akademicka) na rzecz formacji aktywnego laikatu katolickiego w społeczeństwie obywatelskim.
Przed i po Soborze Watykańskim II śledziła z żywą uwagą działania kościelne, z zaangażowaniem brała udział w reformach i w ramach projektów i inicjatyw apostolskich za granicą, wysyłała pojedyncze Misjonarki do innych krajów (Stany Zjednoczone, Francja, Egipt, Hiszpania) oraz otworzyła kilka małych wspólnot w różnych częściach Włoch.
Na prosbę o. Luovico Fanfaniego otworzyła pierwsze wspólnoty Unii w Pakistanie (1947).
Ostanie lata jej życia, przeżywane w chorobie, stanowią najwyższe świadectwo jej duchowości misjonarskiej. Jej proces beatyfikacyjny jest w toku.
Żeby dowiedzieć się więcej, można przeczytać (po włosku):
Cesarina Broggi, Accompagnati da una presenza: Luigia Tincani, "Ricerche Teologiche" 30/1, 2019, pp. 51-78.
Cosimo Costa, Luigia Tincani. Una donna amata da Dio. Una fonte d'amore per l'educativo, "Ricerche Teologiche" 26/1, 2015, pp. 133-150.
Luigia Tincani. Una donna accompagna il Concilio Ecumenico Vaticano II, a cura di Cesarina Broggi, con una prefazione di Mons. Jean-Louis Bruguès op, Angelicum University Press, Romae 2013.
Tra storia e profezia. La pienezza dell’umano negli scritti di Luigia Tincani fondatrice della LUMSA, a cura di C. Broggi e B. Papasogli, Libreria Editrice Vaticana, Città del Vaticano 2010.
R.I. Zanini - M. Fagiolo, Sulla strada delle grandi cime, Ed. San Paolo 2008.
A. Montonati, Luigia Tincani, Vivere per educare, Ancora, Milano 2001.
Luigia Tincani, Frammenti di quotidianità. Spiritualità domenicana per il nostro tempo. Testi scelti e introdotti da Elena Malaspina, Presentazione di Alessandro Cortesi, op, Ancora, Milano 1998.
V. Baldelli - G. Cavallini - G. Dalla Torre - C. Dau Novelli - G.P. Di Nicola - E. Ducci - A. Gaudio - N. Iorio - E. Malaspina - D. Mongillo - G. Rocca - I. Venchi, Luigia Tincani. La scuola come vocazione, Introduzione di N. Raponi, Conclusione di G. De Rosa, Studium, Roma 1998.
B. Papasogli, Luigia Tincani. L’oggi di Dio sulle strade dell’uomo, Roma, Città Nuova, 1985, rist. 2009.
Od młodości jej powołanie apostolskie oznaczało dla niej zaangażowania się w wychowanie w społeczeństwie laickim Włoch początku XX w. Jej duchowość rozwijała się podczas pobytów w Rzymie i Bolonii, na wzór św. Dominika i św. Katarzyny.
Powołanie zakonne, dojrzewające w środowisku dominikańskim w Bolonii i Rzymie, pod okiem o. Ludovico Fanfanim OP, zaczęło się realizować w momencie zakładania zgromadzenia. Powstało ono dla ewangelizacji kultury, z miłością do studium i wychowania, przygotowujących pole do ewangelizacji.
Luigia Tincani była osobą żywiołową i serdeczną, a przy tym zdolną do intensywnej kontemplacji. Dzięki temu stała się uważna na problemy współczesnych jej ludzi, a w szczególności tych, którzy czują się daleko od Kościoła lub też są obojętni wobec religii. Można powiedzieć, że była prawdziwą chrześcijańską humanistką.
Jako nauczycielka była świadoma, że największą potrzebą w społeczeństwie jest wychowanie młodzieży, wychowanie w wartościach humanistycznych i chrześcijańskich. Chciała szukać młodych w miejscu, przez które przechodzą wszyscy, to znaczy w szkole publicznej, by dzielić z nimi ich zainteresowania i pobudzać ich do stawiania pytań.
Pius XI, Jan XXIII, Paweł VI powierzali jej stanowisko członka Komisji Eksperckiej przy Centralnym Biurze do spraw Szkół i Instytutów Katolickich we Włoszech.
Była mocno zaangażowana w działalność na rzecz stowarzyszeń katolickich (Inteligencja Katolicka, Harcerstwo); w latach dwudziestych współpracowała z ks. Montinim, późniejszym Pawłem VI, w FUCI (Federazione Universitaria Cattolica Italiana – Katolicka Federacja Akademicka) na rzecz formacji aktywnego laikatu katolickiego w społeczeństwie obywatelskim.
Przed i po Soborze Watykańskim II śledziła z żywą uwagą działania kościelne, z zaangażowaniem brała udział w reformach i w ramach projektów i inicjatyw apostolskich za granicą, wysyłała pojedyncze Misjonarki do innych krajów (Stany Zjednoczone, Francja, Egipt, Hiszpania) oraz otworzyła kilka małych wspólnot w różnych częściach Włoch.
Na prosbę o. Luovico Fanfaniego otworzyła pierwsze wspólnoty Unii w Pakistanie (1947).
Ostanie lata jej życia, przeżywane w chorobie, stanowią najwyższe świadectwo jej duchowości misjonarskiej. Jej proces beatyfikacyjny jest w toku.
Żeby dowiedzieć się więcej, można przeczytać (po włosku):
Cesarina Broggi, Accompagnati da una presenza: Luigia Tincani, "Ricerche Teologiche" 30/1, 2019, pp. 51-78.
Cosimo Costa, Luigia Tincani. Una donna amata da Dio. Una fonte d'amore per l'educativo, "Ricerche Teologiche" 26/1, 2015, pp. 133-150.
Luigia Tincani. Una donna accompagna il Concilio Ecumenico Vaticano II, a cura di Cesarina Broggi, con una prefazione di Mons. Jean-Louis Bruguès op, Angelicum University Press, Romae 2013.
Tra storia e profezia. La pienezza dell’umano negli scritti di Luigia Tincani fondatrice della LUMSA, a cura di C. Broggi e B. Papasogli, Libreria Editrice Vaticana, Città del Vaticano 2010.
R.I. Zanini - M. Fagiolo, Sulla strada delle grandi cime, Ed. San Paolo 2008.
A. Montonati, Luigia Tincani, Vivere per educare, Ancora, Milano 2001.
Luigia Tincani, Frammenti di quotidianità. Spiritualità domenicana per il nostro tempo. Testi scelti e introdotti da Elena Malaspina, Presentazione di Alessandro Cortesi, op, Ancora, Milano 1998.
V. Baldelli - G. Cavallini - G. Dalla Torre - C. Dau Novelli - G.P. Di Nicola - E. Ducci - A. Gaudio - N. Iorio - E. Malaspina - D. Mongillo - G. Rocca - I. Venchi, Luigia Tincani. La scuola come vocazione, Introduzione di N. Raponi, Conclusione di G. De Rosa, Studium, Roma 1998.
B. Papasogli, Luigia Tincani. L’oggi di Dio sulle strade dell’uomo, Roma, Città Nuova, 1985, rist. 2009.
- Szczegóły
- Kategoria: O NAS
- Odsłon: 1934
Na początku XX w. Luigia Tincani zgromadziła grupę tercjarek dominikańskich - studentek oraz nauczycielek, by jako osoby konsekrowane były obecne w szkole publicznej oraz w społeczeństwie.
Dojrzewając wspólnie w duchowości dominikańskiej, wspieranej modlitwą i studium, Luigia Tincani i jej współsiostry 30 kwietnia 1917 roku wyraziły wolę poświęcenia się Bogu. Odbyło się to w Rzymie, w celi św. Dominika w Bazylice św. Sabiny na Awentynie.
Papież Benedykt XV zachęcił je do działania (1918), a Pius XI, doceniając projekt „Unii św. Katarzyny ze Sieny”, dodał określenie „Misjonarek Szkoły”, by wyrazić ich indywidualny apostolat w społeczeństwie (1923).
By rozpocząć życie we wspólnocie, niektóre z pierwszych Misjonarek zamieszkały w klasztorze podominikańskim w Gubbio i otworzyły tam liceum.
O. Ludwig Theissling, ówczesny generał Zakonu Kaznodziejskiego, zatwierdził pierwszą Regułę (1919) i przyłączył (agregował) Unię do Zakonu (22 lipca 1924).
Na szczeblu diecezjalnym Unia została zatwierdzona przez biskupa Gubbio 4 sierpnia 1924 r., a 28 sierpnia pierwsze siostry złożyły śluby zakonne. W 1935 roku Unia uzyskała zatwierdzenie czasowe (papieskie), a 25 stycznia 1943 zatwierdzenie ostateczne.
Poza obecnością w szkołach publicznych i inną działalnością edukacyjną Unia zajęła się formacją akademicką: szkoła teologii dla świeckich (1913), dzisiaj Mater Ecclesiae przy Uniwersytecie Papieskim św. Tomasza w Rzymie; domy studenckie w różnych państwach (Włochy, Polska, India, Pakistan); akademia pedagogiczna Magistero Maria SS Assunta (1939), dzisiejsza LUMSA oraz Sedes Sapientiae (1945-1972), by kształcić zawodowo siostry zakonne różnych zgromadzeń na nauczycielki. Od 1963 r. Unia zajmuje się Centrum Studiów nad św. Katarzyną w Rzymie, obecnie jest to Międzynarodowe Centrum Studiów nad św. Katarzyną. W Bolonii od 1966 zajmuje się Biblioteką dla Młodych, która później (1981) została zmieniona na Instytut „Carlo Tincani”, gdzie swą siedzibę ma Uniwersytet Trzeciego Wieku.
W roku 1948 powstała wspólnota w Pakistanie, potem w Indiach (1967), w Holandii (1981) i w Polsce (1989). Charyzmat dominikański pozwala nam misjonarkom otwierać się na współpracę z ludźmi z różnych miejsc, społeczeństw i kultur.
- Szczegóły
- Kategoria: O NAS
- Odsłon: 2333
Chcemy, by nasza chrześcijańska obecność w świecie była żywą przyczyną wiarygodności, żyć wśród współczesnych nam ludzi, „podobne do nich we wszystkim, w ubiorze, środkach do życia i trudzie pracy”, bez form zewnętrznych, żyć w przyjaźni z nimi i budować cywilizację miłości.
Nauczanie
Żyjemy dzisiaj między dwoma biegunami: fundamentalizmu lub obojętności, relatywizacji wszystkiego, dlatego przekazywanie wartości staje się coraz większym problemem. Z tego powodu pierwszym miejscem naszej misji jest szkoła publiczna (od przedszkola po uniwersytet trzeciego wieku), gdzie spotykają się różne pokolenia i tworzy się przyszłość społeczeństwa.
W odpowiedzi na potrzeby Kościoła Luigia Tincani założyła w Rzymie Istituto Universitario di Magistero “Maria SS. Assunta” (odpowiednik Akademii Pedagogicznej), dzisiaj Uniwersytet LUMSA, z założenia katolicki, ale otwarty na studentów każdego wyznania i każdej kultury. Swoje siedziby ma w Rzymie, Palermo i Taranto.
Centra kultury
Prowadzimy dwa ośrodki:
Międzynarodowe Centrum Studiów nad św. Katarzyną (Rzym) (CISC - strona polska) i Instytut im. Carla Tincaniego (Bolonia) w których działamy i współpracujemy z ekspertami, by służyć badaniom i rozpowszechnianiu nauki.
Mając na uwadze złożoność kulturową naszych czasów, współpracujemy też z innymi instytutami i inicjatywami.
Domy studenckie
Przestrzeń akademików pozwala nam towarzyszyć młodym w ważnym momencie przechodzenia z życia rodzinnego do samodzielnego i odpowiedzialnego.
Domy dla studentek prowadzimy obecnie w Rzymie (Centrum Uniwersyteckie “Regina Mundi”), w Krakowie, Lublinie, Karaczi (Pakistan), Koczin i Bangalore (Indie).
W Polsce nasze akademiki są niewielkie i staramy się w nich o rodzinną atmosferę i zaangażowanie wszystkich w życie domu.
Dzięki naszym internatom również dziewczęta w Pakistanie (Multan, Sahiwal, Karaczi), pochodzące z terenów i wiosek oddalonych od miast, mają możliwość uczęszczania do szkoły.
Inne
Obecność w środowiskach zróżnicowanych społecznie i kulturowo daje możliwość Misjonarkom Szkoły zaangażować się w różny sposób, taki, który odpowiada indywidualnym kompetencjom i zainteresowaniom. Na przykład niektóre siostry angażują się w działalność parafii, odwiedzanie więźniów, pomoc w nauce.
W niektórych państwach formacja i działanie na rzecz kobiet, prowadzenie centrów edukacji i kształcenia zawodowego są istotnym wkładem w kształtowanie społeczeństw pokoju i pojednania, szczególnie tam, gdzie obecnie toczą się konflikty.
Nauczanie
Żyjemy dzisiaj między dwoma biegunami: fundamentalizmu lub obojętności, relatywizacji wszystkiego, dlatego przekazywanie wartości staje się coraz większym problemem. Z tego powodu pierwszym miejscem naszej misji jest szkoła publiczna (od przedszkola po uniwersytet trzeciego wieku), gdzie spotykają się różne pokolenia i tworzy się przyszłość społeczeństwa.
W odpowiedzi na potrzeby Kościoła Luigia Tincani założyła w Rzymie Istituto Universitario di Magistero “Maria SS. Assunta” (odpowiednik Akademii Pedagogicznej), dzisiaj Uniwersytet LUMSA, z założenia katolicki, ale otwarty na studentów każdego wyznania i każdej kultury. Swoje siedziby ma w Rzymie, Palermo i Taranto.
Centra kultury
Prowadzimy dwa ośrodki:
Międzynarodowe Centrum Studiów nad św. Katarzyną (Rzym) (CISC - strona polska) i Instytut im. Carla Tincaniego (Bolonia) w których działamy i współpracujemy z ekspertami, by służyć badaniom i rozpowszechnianiu nauki.
Mając na uwadze złożoność kulturową naszych czasów, współpracujemy też z innymi instytutami i inicjatywami.
Domy studenckie
Przestrzeń akademików pozwala nam towarzyszyć młodym w ważnym momencie przechodzenia z życia rodzinnego do samodzielnego i odpowiedzialnego.
Domy dla studentek prowadzimy obecnie w Rzymie (Centrum Uniwersyteckie “Regina Mundi”), w Krakowie, Lublinie, Karaczi (Pakistan), Koczin i Bangalore (Indie).
W Polsce nasze akademiki są niewielkie i staramy się w nich o rodzinną atmosferę i zaangażowanie wszystkich w życie domu.
Dzięki naszym internatom również dziewczęta w Pakistanie (Multan, Sahiwal, Karaczi), pochodzące z terenów i wiosek oddalonych od miast, mają możliwość uczęszczania do szkoły.
Inne
Obecność w środowiskach zróżnicowanych społecznie i kulturowo daje możliwość Misjonarkom Szkoły zaangażować się w różny sposób, taki, który odpowiada indywidualnym kompetencjom i zainteresowaniom. Na przykład niektóre siostry angażują się w działalność parafii, odwiedzanie więźniów, pomoc w nauce.
W niektórych państwach formacja i działanie na rzecz kobiet, prowadzenie centrów edukacji i kształcenia zawodowego są istotnym wkładem w kształtowanie społeczeństw pokoju i pojednania, szczególnie tam, gdzie obecnie toczą się konflikty.
- Szczegóły
- Kategoria: O NAS
- Odsłon: 2312
Droga każdej z nas przechodzi przez różne etapy. Zaczyna się od formacji początkowej: około dwóch lat, potem pierwsze śluby i sześć lat do ślubów wieczystych. Następnie trwa przez całe życie jako „formacja stała”, za którą każda jest odpowiedzialna osobiście.
Podstawę formacji stanowią: Słowo Boże, modlitwa liturgiczna i osobista, dokumenty Magisterium Kościoła, teksty Ojców Kościoła oraz autorów dominikańskich. Również studium własne, działalność zawodowa i apostolska formują nas, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i wspólnotowym. To droga na całe życie!
Podstawę formacji stanowią: Słowo Boże, modlitwa liturgiczna i osobista, dokumenty Magisterium Kościoła, teksty Ojców Kościoła oraz autorów dominikańskich. Również studium własne, działalność zawodowa i apostolska formują nas, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i wspólnotowym. To droga na całe życie!
