Luigia Tincani (ur. 25 marca 1889r, Chieti – zm. 31 marca 1976, Rzym) brała udział w powstawaniu świeckich ruchów katolickich na początku XX w. Miała niesamowitą intuicję co do przyszłych zadań społecznych i zawodowych kobiet.

Od młodości jej powołanie apostolskie oznaczało dla niej zaangażowania się w wychowanie w społeczeństwie laickim Włoch początku XX w. Jej duchowość rozwijała się podczas pobytów w Rzymie i Bolonii, na wzór św. Dominika i św. Katarzyny.

Powołanie zakonne, dojrzewające w środowisku dominikańskim w Bolonii i Rzymie, pod okiem o. Ludovico Fanfanim OP, zaczęło się realizować w momencie zakładania zgromadzenia. Powstało ono dla ewangelizacji kultury, z miłością do studium i wychowania, przygotowujących pole do ewangelizacji.

Luigia Tincani była osobą żywiołową i serdeczną, a przy tym zdolną do intensywnej kontemplacji. Dzięki temu stała się uważna na problemy współczesnych jej ludzi, a w szczególności tych, którzy czują się daleko od Kościoła lub też są obojętni wobec religii. Można powiedzieć, że była prawdziwą chrześcijańską humanistką.

Jako nauczycielka była świadoma, że największą potrzebą w społeczeństwie jest wychowanie młodzieży, wychowanie w wartościach humanistycznych i chrześcijańskich. Chciała szukać młodych w miejscu, przez które przechodzą wszyscy, to znaczy w szkole publicznej, by dzielić z nimi ich zainteresowania i pobudzać ich do stawiania pytań.

Pius XI, Jan XXIII, Paweł VI powierzali jej stanowisko członka Komisji Eksperckiej przy Centralnym Biurze do spraw Szkół i Instytutów Katolickich we Włoszech.

Była mocno zaangażowana w działalność na rzecz stowarzyszeń katolickich (Inteligencja Katolicka, Harcerstwo); w latach dwudziestych współpracowała z ks. Montinim, późniejszym Pawłem VI, w FUCI (Federazione Universitaria Cattolica Italiana – Katolicka Federacja Akademicka) na rzecz formacji aktywnego laikatu katolickiego w społeczeństwie obywatelskim.

Przed i po Soborze Watykańskim II śledziła z żywą uwagą działania kościelne, z zaangażowaniem brała udział w reformach i w ramach projektów i inicjatyw apostolskich za granicą, wysyłała pojedyncze Misjonarki do innych krajów (Stany Zjednoczone, Francja, Egipt, Hiszpania) oraz otworzyła kilka małych wspólnot w różnych częściach Włoch.

Na prosbę o. Luovico Fanfaniego otworzyła pierwsze wspólnoty Unii w Pakistanie (1947).

Ostanie lata jej życia, przeżywane w chorobie, stanowią najwyższe świadectwo jej duchowości misjonarskiej. Jej proces beatyfikacyjny jest w toku.


Żeby dowiedzieć się więcej, można przeczytać (po włosku):

Cesarina Broggi, Accompagnati da una presenza: Luigia Tincani, "Ricerche Teologiche" 30/1, 2019, pp. 51-78.

Cosimo Costa, Luigia Tincani. Una donna amata da Dio. Una fonte d'amore per l'educativo, "Ricerche Teologiche" 26/1, 2015, pp. 133-150. 

Luigia Tincani. Una donna accompagna il Concilio Ecumenico Vaticano II, a cura di Cesarina Broggi, con una prefazione di Mons. Jean-Louis Bruguès op, Angelicum University Press, Romae 2013.

Tra storia e profezia. La pienezza dell’umano negli scritti di Luigia Tincani fondatrice della LUMSA, a cura di C. Broggi e B. Papasogli, Libreria Editrice Vaticana, Città del Vaticano 2010.

R.I. Zanini - M. Fagiolo, Sulla strada delle grandi cime, Ed. San Paolo 2008.

A. Montonati, Luigia Tincani, Vivere per educare, Ancora, Milano 2001.

Luigia Tincani, Frammenti di quotidianità. Spiritualità domenicana per il nostro tempo. Testi scelti e introdotti da Elena Malaspina, Presentazione di Alessandro Cortesi, op, Ancora, Milano 1998.

V. Baldelli - G. Cavallini - G. Dalla Torre - C. Dau Novelli - G.P. Di Nicola - E. Ducci - A. Gaudio - N. Iorio  - E. Malaspina - D. Mongillo -  G. Rocca - I. Venchi, Luigia Tincani. La scuola come vocazione, Introduzione di N. Raponi, Conclusione di G. De Rosa, Studium, Roma 1998.

B. Papasogli, Luigia Tincani. L’oggi di Dio sulle strade dell’uomo, Roma, Città Nuova, 1985, rist. 2009.