Jesteśmy dominikankami, więc życie we wspólnocie jest nieodzownym elementem naszego powołania. Chociaż nasza misja ma charakter indywidualny, jest wspierana i weryfikowana w życiu wspólnotowym.

Mamy dwa rodzaje wspólnot.
Jednym są małe wspólnoty, które są w centrum miast pozwalają na na życie blisko ludzi, do których jesteśmy posłane.
Natomiast drugi to dom modlitwy i formacji, który daje nam i tym, którzy tego potrzebują, przestrzeń i czas  wyciszenia potrzebne do modlitwy i do nauki.
Także siostra wysłana na misję oddaloną od domu pozostaje zawsze w łączności ze swoją wspólnotą, by czuć jej wsparcie i by jej działanie było bardziej skuteczne.

Wzrost migracji i zmiany, które widać we współczesnych społeczeństwach wielokulturowych, sprawiają, że dzielenie życia z innymi wydaje się problematyczne i niepewne. Zagrożeniem staje się również indywidualizm i konflikty pomiędzy różnymi osobowościami, widoczne także w rodzinach.

W dzisiejszych czasach życie zakonne proponuje wspólnotę jako konkretny przykład jedności w różnorodności. Życie we wspólnocie nie opiera się na wyborze czy też pokrewieństwie, ale na powołaniu otrzymanym od Boga, na naśladowaniu Chrystusa.

Wspólnota dóbr oraz wymiar działania apostolskiego, solidarność międzypokoleniowa oraz integracja różnych kultur uaktualniają w naszych czasach idealny model pierwotnego Kościoła, jaki jest opisany w Dziejach Apostolskich.